Winterklaar.

WP_20161022_12_25_47_Pro

Langzaamaan komt het werk in de tuin tot rust. Er staat nog wel wat groente, maar we hebben expres dit eerste jaar niet teveel koolsoorten en andere hongerlappen in de tuin gezet. Ik weet niet wat de vorige huurder met de grond heeft gedaan en ik heb het gevoel dat de grond wat rust en herstel kan gebruiken.

De grond, die afgedekt is met karton en stro blijkt onder deze laag verbazingwekkend rul te zijn. Waar ik op andere stukken onbedekte grond met moeite een gat kan maken vanwege de droogte, is de bedekte grond zacht en toegankelijk. Ik ben heel benieuwd hoe de grond eruit ziet als het voorjaar aanbreekt.

Op andere stukken heb ik grondverbeteraars ingezaaid. Heel spannend, want die planten maken vooral erg graag nieuw zaad, dus hier hebben we nog wel een paar jaar “plezier ” van. Maar er staat inderdaad geen verder ongewenst groen op hetzelfde stuk. Dus voor dat doel werkte het goed. Nu nog wachten op een paar graden vorst zodat de planten pruttig worden en door de grond gewerkt kunnen worden. En vriest het niet? Dan is het goede composthoopvuller, ondanks de zaden.

En daarnaast heb ik een stuk grond kaal gemaakt, puur om te zien wat het verschil is met de rest van de grond volgend voorjaar.

Eerdaags ga ik nog een keer door de tuin om restanten planten op te ruimen, en dan is dat voorlopig het laatste wat we doen. De tuin is winterklaar.

Maar er zijn altijd plannen leggen we het hoofdpad opnieuw en maken we een koude bak voor het voorjaar. Maar dat zijn klusjes waar we de hele winter tijd voor hebben. En dan nadenken over een nieuw schuurtje en een afdakje… eigenlijk is er nog genoeg te doen deze winter. De tuin winterklaar is dus niet echt aan de orde. 😉

In de tussentijd begint het hele proces weer opnieuw: zaden, aardappels en uien uitzoeken en bestellen. Een nieuw tuinplan voor 2017 maken.  En weer blij vooruit kijken naar het nieuwe tuin seizoen. Laat de winter maar komen.

 

 

Verliefd op de volkstuin

Volkstuin roelfien en tim

Terwijl we dagelijks iets uit de tuin eten: aardappeltjes, sperciebonen, snijbonen, courgettes, uien, frambozen, etc, hebben we voor het najaar nog raapjes, venkel en rucola gezaaid. Het zomerseizoen rekken we nog een beetje op. De rode kolen hadden een slechte start, leken te herstellen, maar worden nu opgevreten door slak of rups.  En zo leren we elke dag en van elke groente. Volgend jaar gaan de koolsoorten fijn onder doek en zetten we veel minder sla tegelijkertijd. (Zelfs een kwart zakje zaad levert al tientallen plantjes!)

En we moeten groter leren denken. Ik zit qua afmeting nog steeds in de minituintjes fase, zodat ik rijtjes van een meter maak. Voor sla is dat een aanrader, telkens een meter inzaaien met een maandje tussentijd. Maar niet voor bonen en dopertwjes, daar kun je eigenlijk nooit genoeg van hebben. De sperciebonen en peulen gaan volgend jaar lekker de ruimte krijgen, deels flink de lucht in. Want nu had ik stambonen (die wel beter tegen kou kunnen), maar dat waren 4 maaltjes, terwijl ik later in het zomerseizoen ook prima stokbonen erbij kan zetten waar ik langer plezier van heb.

Dus komend seizoen: in het voorjaar stambonen en erwtjes onder doek, zoals kapucijners en lage peulen zoals de zweedse peulen, die minder kougevoelig zijn.  En dan in juni de hoge stokbonen: snijbonen en sperciebonen

Want ik zie de tuin steeds meer als een plek waar ik groenten en fruit kan kweken, dat zelfs in het oogstseizoen nog erg duur of schaars is. Artisjok, Mierikswortel, we proberen het gewoon. Zelfs mijn Peruaanse aardpeer heeft de drievoudige verhuizing goed overleefd.

Een standaard komkommer mag best, maar daar kom je in de winkels wel in om. Maar augurkjes om zelf in te maken, of wat duurdere vleestomaten, daar maak ik komend jaar ruimte voor. Terwijl ik de kolen wel in de supermarkt of op de markt koop. Ook wil ik de tuin nog iets meer gebruiken voor het kweken van bijzondere eenjarige sierplantjes.

Een aantal bedden zijn nu bedekt met karton en stro en mogen lekker tot volgens voorjaar tot rust komen. Een bed dat veel te veel belopen werd door verbouwingen is nu ingezaaid met grondverbeteraars bijenmengsel. De wortels maken de grond luchtig en geven er stikstof af als goede voeding voor de grond. Hopelijk gaat het even vriezen deze winter, dan kan het vergane blad door de grond gewerkt worden.

Eigenlijk barst ik van de ideeen. En ik loop ook graag wekelijks een rondje over de volkstuinen om te zien hoe anderen het doen. Ik heb aardige buren op de tuin, die goede tips geven. Ookal verschilt mijn manier van tuinieren met die van hen, in de basis denken we hetzelfde: geen gif, geen gewasbescherming en geen onkruidbestrijders. En verder doet iedereen wat hij of zij leuk vindt. Veel sierbloemen kleuren de randen van de tuinen, waarbij stokrozen en rozen favoriet zijn. Maar er staan bij de meeste tuiniers ook veel bloemen voor vlinders en bijen. Ik vind dat echt een heerlijke manier van tuinieren. We nemen niet alleen maar, we geven ook wat terug.

Het is september en ik ben blij met mijn volkstuin!

Alles voor de oogst?

Als de uien over het touw hangen te drogen staan we intens gelukkig samen naar onze oogst te kijken. Ons eerste jaar en al zoveel opbrengst. Dan plukken we een paar mooie courgettes van de planten en snij ik een flink bos snijbiet, terwijl er nog genoeg staat voor de rest van de zomer.  Al die zware arbeid van het afgelopen jaar betaalt zich nu terug.

Uienoogst

En toch … is het dan alleen maar de oogst waar het om gaat? Is de weg naar de oogst eigenlijk niet net zo leuk? Een groene tuin, terwijl je op je hurken tussen de groenten zit om de nieuw gezaaide raapjes uit te dunnen.  In de bomen zitten de vogels te roepen dat ze omgewoelde grond willen bekijken. De bessen die glimmen in het zonlicht.

De tuin begint een mooie plek te worden waar het fijn is om te zitten, een praatje te maken met de buren over hoe zij de aardbeien stekken en waar de belofte voor volgend jaar al in de lucht hangt.

Dus nee, het is niet alleen de oogst. Want die kan nog veel groter. Maar daar zit de lol niet in. De lol zit in het kweken van groenten, die je niet zo vaak ziet. In het telen van fruit waar je nooit genoeg van kan hebben. De lol zit ook in de manier waarop we omgaan met de grond. Hoe houden we de klei zacht als de zon hem bakt? Hoe putten we haar niet uit zodat er volgend jaar ook nog genoeg voeding in de bodem zit? Hoe geven we de aarde zelfs wat terug om op adem te komen?

Maar de oogst is absoluut de kroon op het werk. Aan de kwaliteit van je oogst zie je niet altijd je harde werken terug. Sommige planten laten het afweten, komen zelfs niet op of kwijnen weg ondanks de goede zorgen. Maar alles wat wel lukt geeft zoveel energie dat de miskleunen snel vergeten zijn. Want tegen het plezier van een mooie oogst kan weinig op.

Pronkbonen

Terugkijken en vooruit zien.

oorspronkelijk bericht: 16 oktober 2015

Terwijl het buiten een beetje somber en donker is zo rond 8.00 uur, zie ik de tuin van het volgend jaar al.

Om tuinplannen te maken voor volgend jaar moet ik eerst terug kijken naar het afgelopen jaar. Er is veel gebeurd. De tuin werd steeds groener; de eenjarigen hebben de tuin in de zomer van 2015 aangekleed en opgevrolijkt. Het Klaprozenfeest was hiervan het mooiste voorbeeld. De vaste plantenstekjes uit het vorige huis vonden meestal hun plekje wel prettig en werden echte planten. De nieuwe planten hadden het soms moeilijk, maar als ze het eenmaal doen zijn ze een belofte voor de komende jaren. De klei is een zware bodem om mee te beginnen, maar als de planten eenmaal aanslaan hebben ze de beste voedingsbodem die er is.

Bijna alles groeide naar volle tevredenheid. Soms zo geweldig dat andere planten direct overwoekerd raakten. Dus er moet nog flink ingegrepen worden op sommige plekken. De Oost-Indische Kers is bijvoorbeeld meterslang met dikke ranken vol blad en bloemen, zodat de bodembedekkers eronder het toch iets minder leuk vonden. Ok, wijze les, die wildgroeier zetten we daar volgend jaar niet weer. Terwijl de Druif eigenlijk een beetje staat te kwijnen in een hoekje met teveel zandgrond. Het lijkt iets beter te gaan, maar hij mag wel betere grond hebben. En de Vlinderstruik is ook wel erg enthousiast: meer dan 2 meter in 1 jaar…

De muren en de hekken zijn echter nog steeds erg goed zichtbaar en maken een harde indruk langs het groen. Dus daar ga ik komend jaar verder mee aan de slag.

Zo zijn er wel honderd kleine afwegingen op mijn 40  m2 tuingrond waar ik iets mee wil. En dat ben ik nu allemaal in lijstjes aan het zetten: welke maand doe ik wat? En hoe wil ik het volgend jaar? En welke materialen gebruik ik daarbij? Het is handig om bij de acties op mijn lijstje meteen prijsindicaties te zetten? Wat kost het mij om het zo te krijgen? Zo krijg ik inzicht in welke acties passen qua werk en geld bij welke periode?

Ik probeer alles zo low budget mogelijk te doen. Maar voor sommige ideeën kun je beter de basis meteen goed leggen, zodat je er later geen last van krijgt. (door schade en schande wordt men wijs 🙂 )

Zo wil ik een Bamboe heg langs een muur. Maar dan moet er wel goede bescherming voor de rest van de omgeving komen: dikke randen plastic waar de wortels van de Bamboe niet doorheen kunnen lopen. Dus dat is een investering die er wel weer uit komt.

Op een andere plek is de grond te zanderig en te los waardoor het wegspoelt. Dus daar komt de stevige Klimop te staan, die het overal wel naar zijn zin heeft. Daarmee komt er een flink wortelgestel op die grond die de boel netjes op zijn plek houdt. Hopelijk geen verzakkingen meer en geen kosten.

En verder laat ik de tuin zoveel mogelijk tot rust komen. De vaste Zonnebloem is de enige echte grote verplaatsing. Die had ik heel suf gezellig naast het pad gezet, zodat we er nu bijna niet meer door kunnen. Dus die moet echt ergens anders heen. Op de plek van de Helianthus komen nu de Pioenrozen.

De grond wordt zoveel mogelijk met blad en groenafval van afstervende eenjarigen bedekt om eventuele vorstschade te voorkomen.

Ik kijk tevreden terug en ik vind in de tuin mijn energie om er volgend jaar een nog mooier paradijsje van te maken.