Heerlijke herfstige zondag.

Dagenlange regenbuien met egaalgrijze luchten waardoor het lijkt dat het nooit meer licht wordt, nee, daar hou ik niet van. Maar die herfstdagen waarbij zon, wolken en regen elkaar afwisselen, zijn heerlijk. Dat je naar buiten kijkt om te zien of die regenwolk al voorbij trekt om dan klaar te staan om naar buiten te gaan.

De grond is weer lekker zacht door de regen, perfect weer voor tuinklusjes, zonder dat je vingers zeer doen van de kou. Even een half uurtje wat rommelen in de tuin. Wat opruimen, wat potten leegmaken, een plant verplaatsen en dan met een kop koffie op het bankje in de tuin even genieten van het gedane werk. Er is nog veel meer werk, maar dat komt allemaal wel. En zo niet, ook prima, de natuur heeft mij helemaal niet nodig om voor zichzelf te zorgen. Dan staat die ene struik nog een jaartje langer op een voor ons iets minder handige plek.

Om dan de druppels van de volgende bui te voelen en snel weer naar binnen te gaan. Met een tevreden gevoel van nuttig bezig zijn een boek pakken en lezen tot de volgende opklaring. Ja, daar is het blauw tussen de wolken. Dus hup, laarzen aan, opnieuw naar buiten en dan fijn een rondje door het bos lopen. De geur van rottend blad, aarde en hars stijgen op als je in het waterige zonnetje door het bos loopt te soppen. En dan net niet op tijd thuis komen. Nog net die nieuwe bui in je nek. Maar dat is niet erg. Want het is zondag, het is herfst, nooit zijn de kleuren van de natuur zo mooi als nu.

Fijne dag!

Nobelherfst WP_20161106_08_52_26_Pro

We zullen wel zien: nazomeren en nadenken.

 Artisjok en Peruaan

Wat we aan warmte in het begin van de zomer tekort kwamen, maken augustus en september meer dan goed. Alles bloeit en groeit gestaag door. 3 courgetteplanten geven al lange tijd elke paar dagen prachtige courgettes. Jonge artisjokken- en stokrozenplanten beloven volgend jaar een spektakel. De raapjes en bieten groeien gestaag en een weelderig bloeiend bijenmengsel levert voer voor bijen en vlinders (helaas voornamelijk witjes). Maar je merkt dat de dagen korter worden en de planten het wel een beetje gehad hebben. Op het onkruid na: de grassen en de brandnetels groeien in hoog tempo op plekken die je een paar dagen ervoor nog vrij gemaakt had van ongewenste groeisels. En daar gaat nu de meeste aandacht naar uit: onkruid verwijderen in de hoop dat het volgend jaar iets minder zal zijn. IJdele hoop? We zullen zien.

Het schriftje met tuinaantekeningen raakt al lekker vol met aandachtspunten voor volgend jaar. De winter leent zich goed voor het zwaardere werk, zoals opnieuw paadjes leggen, een koude bak en een composthoop timmeren. Misschien komen we zelfs toe aan een nieuw deurtje in het hek. We zullen zien.

Voor nu plukken we nog wat rucola terwijl we in het warme zonnetje zitten. Glimlachen we naar elkaar over wat we afgelopen jaar voor elkaar gekregen hebben, ondanks allerlei lichamelijke tegenslagen en de druk om iets van die grote lap tuin te maken. Toen we nog dachten dat we zo snel mogelijk alles op orde moesten hebben. Nu weten we beter, alles heeft zijn tijd en het komt wel goed.